Szkoła Podstawowa w Spalonej

  • Kalendarium

    Czwartek, 2024-03-28

    Imieniny: Anieli, Kasrota

  • Statystyki

    • Odwiedziny: 4144849
    • Do końca roku: 278 dni
    • Do wakacji: 85 dni

WZROKOWCY, SŁUCHOWCY ......

Wzrokowcy,słuchowcy,czuciowcy,dotykowcy..

Wszyscy odbieramy świat za pomocą tych samych zmysłów, ale wiemy, że ludzie preferują różne kanały informacyjne. Każdy z nas, w zależności od rodzaju zmysłu dominującego w procesie uczenia się, posiada też inne dyspozycje psychiczne.
Ludzie dzielą się więc na słuchowców, wzrokowców, dotykowców i czuciowców (kinestetyków). To, jaki sposób nauki jest dla nas najodpowiedniejszy, zależy w dużej mierze od tego, jaki typ reprezentujemy. Znane są 4 główne style uczenia się:
wzrokowy
słuchowy
dotykowy
kinestetyczny

wzrokowcy - uczą się najłatwiej czytając lub oglądając
słuchowcy - słuchając i rozmawiając
dotykowcy - dotykając przedmiotów, przeżywając materiał emocjonalnie lub używając swoich rąk i palców
kinestetycy - poruszając dużymi mięśniami ruchowymi

DOTYKOWCY
Dotykowcy uczą się, dotykając, doznając wrażeń na powierzchni skóry, łącząc to, czego się uczą ze zmysłem dotyku i emocjami,


WZROKOWCY

Najłatwiej uczą się czytając, patrząc na wykresy, tabele, schematy. Lubią rysować, a jeżeli chcą skorzystać z wykładu, to robią notatki. Cenią porządek, przeszkadza im bałagan i ruch. Łatwo zapamiętują twarze, gorzej imiona i nazwiska. Obraz telewizyjny jest dla nich ważnym źródłem nie tylko wrażeń, ale i informacji. Malarstwo, rzeźba, grafika to dziedziny sztuki, które przemawiają do nich najmocniej. Dobrze przyswajają materiał, gdy mają właściwie skonstruowane notatki. Sposób sporządzania notatek jest dla nich kluczowy. Pomocne mogą być tabele, wykresy, schematy, zastosowanie wielobarwnych podkreśleń i wyróżnień, hasła lub słowa kluczowe umieszczone na różnych karteczkach zawieszonych w widocznych miejscach na wysokości wzroku. Wzrokowcy ucząc się, lubią korzystać z taśm wideo, slajdów czy zdjęć. Cenią sobie porządek, natomiast dekoncentruje ich nieład i bałagan oraz ruch. 29% ludzi posiada preferencje wizualne, lubią się uczyć poprzez patrzenie lub obserwację pokazu, potrafią "zobaczyć" swój cel oraz przedstawić go sobie za pomocą ruchomych i nieruchomych obrazów. Są ekspresyjni: łatwo płaczą lub "zabijają wzrokiem", nie lubią dużo mówić, lubią porządek i schludność.
Nauczyciel pracujący z uczniem – wzrokowcem, powinien wiedzieć, że uczeniu się sprzyjają:środki wizualnego przekazu,
obserwacja pokazów, demonstracji,
korzystanie z wykresów, schematów, ilustracji,
robienie list, notatek, rysunków.
Naukę natomiast utrudniają:
nieporządek, ruch,
przerywanie demonstracji słowami,
długie objaśnienia.

SŁUCHOWCY

Chętnie uczą się, słuchając innych. Lubią rozmawiać, dyskutować, a także wygłaszać monologi. Często ucząc się, powtarzają głośno zapamiętywane teksty, hałas ich dekoncentruje. Nie lubią długich opisów, nie zauważają ilustracji, "głośno myślą", sami chętnie przemawiają. Pamiętają imiona i nazwiska, ale mylą im się twarze. Muzyka jest ich ulubionym rodzajem sztuki. Dla słuchowców najlepsze jest powtarzanie na głos informacji. Oni "myślą na głos". Hałas jednak ich dekoncentruje. Dobrze uczy im się z innymi osobami, gdyż lubią rozmawiać, dyskutować, ale także wygłaszać monologi. Ogromne znaczenie ma dla nich, np. odpowiednia intonacja głosu. Właściwą metodą nauki jest dla słuchowców nagrywanie wymaganych do egzaminu informacji na dyktafon lub magnetofon, a następnie ich odsłuchiwanie, przez co są w stanie zapamiętać szeroki zakres materiału. 34% ludzi preferuje system audytywny, lubią słuchać innych lub siebie, lubią dialog i rozmowy, nie zauważają ilustracji. Dla nich liczy się tylko to, co zostało powiedziane, przez kogo i w jaki sposób.
Słuchowiec łatwo uczy się poprzez słuchanie i głośne powtarzanie, dlatego w czasie pracy z nim należy pamiętać o tym, że:
uczy się łatwo z dyskusji i wykładów,
lepiej rozumie to co czyta, jeśli może czytać półgłosem,
rozwiązując problem „głośno myśli” lub rozmawia z innymi.
Uczeniu się natomiast nie sprzyjają:
hałas,
zbyt długie i szczegółowe teksty pisane,
konieczność opowiadania o tym co widzi, co czuje,
zmuszanie do kontaktu wzrokowego .


CZUCIOWCY (KINESTETYCY)

Najłatwiej uczą się, gdy sami coś wykonują. Są świetnymi "asystentami" nauczycieli przedmiotów ścisłych podczas przeprowadzania pokazowych doświadczeń. Lubią ruch, prace manualne, angażują się emocjonalnie w to, co robią. Niezbyt chętnie czytają, chyba że tekst ma żywą fabułę. Ortografia sprawia im kłopoty. Raczej klepną rozmówcę po ramieniu, niż uważnie go wysłuchają. Czuciowcy najczęściej nie są szczególnie cenieni w szkole, warto jednak pamiętać, że wiedza i umiejętności zdobyte przez działanie przyswajane są w znacznie większym stopniu niż przez bodźce wzrokowe czy słuchowe. Najlepiej uczą się poprzez wykonywanie różnych czynności, w które bardzo się angażują. Ich wyobraźnia pracuje w ruchu, np. podczas wykonywania prac manualnych, aktywności fizycznej lub wycieczek i zajęć w terenie. Lubią czuć emocje, zapachy i smaki. Ważne jest to, że wiedza oraz umiejętności zdobyte poprzez działanie są lepiej przyswajane niż poprzez zmysł wzroku czy słuchu. 37% ludzi preferuje system kinestetyczny, lubią uczyć się poprzez wykonywanie i bezpośrednie zaangażowanie, lubią czuć emocje, ruch, zapachy, smaki itp. Wyobraźnia ich pracuje w ruchu, lubią coś trzymać, manipulować, gestykulować itp.
W uczeniu się kinestetykowi pomagają:
konkretne działania, prace ręczne,
odgrywanie i przedstawianie tego, czego się uczy w sposób materialny,
możliwość ruszania się trakcie słuchania,
wycieczki,
korzystanie z modeli, obiektów, które można dotknąć, poczuć i zobaczyć, jak to się ma do opisu,
możliwość samodzielnego eksperymentowania.

W nauce kinestetykowi przeszkadza:
konieczność słuchania długich wyjaśnień,
mówienie o tym, co widzi lub słyszy,
komentarz słowny w toku pokazu,
zmuszanie do długiego pozostawania w bezruchu.


Oczywiście, nikt nie jest stuprocentowym przedstawicielem jednego z tych typów. Chodzi o wyraźną dominację zaangażowania określonego zmysłu (lub też analitycznego podejścia do zdobywanych informacji). Ważne jest to, który z instrumentów poznawczych dominuje u ucznia. Wiedza na ten temat pozwola na wybranie odpowiedniej metody nauki.

Nauczyciel, aby mieć pewność, że przekazywane przez niego informacje są przez wszystkich uczniów przyjmowane w pełni, powinien poznać preferowane przez każdego z nich systemy reprezentacyjne. Sposobów poznania systemów reprezentacyjnych jest wiele. Nauczyciel sam może też opracować swoją metodę.
Jednocześnie nauczyciel powinien być świadom tego, jaki styl reprezentacyjny sam preferuje, aby nie skłaniać się do przekazywania informacji tylko za jego pomocą. W procesie nauczanie ważne jest wykorzystywanie wszystkich kanałów komunikacji, stosując łącznie różne metody przekazu informacji, m.in.:

wizualne:
wykorzystanie dynamiki całego ciała
zagospodarowanie w pomieszczeniu lekcyjnym miejsc na poziomie oczu w celu umieszczania tam plakatów
stosowanie taśm wideo, foliogramów, slajdów, tabel, kolorowych pisaków i kredy
pokazywanie interesujących, ciekawych książek
sporządzanie map pamięci, częste zmienianie form pracy, stosowanie różnych pomocy naukowych
umieszczanie kluczowych słów dookoła klasy

audytywne:
prowadzenie dyskusji w parach i grupach, grupowe przeprowadzenie powtórek
urządzanie "występów gościnnych"
organizowanie "minidebat"
czytanie z odpowiednią intonacją, rapowanie, rymowanie, deklamacje
prowadzenie zajęć z magnetofonem, próbami dźwiękowymi
stosowanie mneuroniki, onomatopei
traktowanie muzyki jako źródła relaksu, pobudzania, wizualizacji oraz pomocy w powtórce materiału

kinetyczne:
stosowanie mimiki, języka ciała
demonstrowanie pojęć za pomocą gestów i ruchów
przeprowadzenie ćwiczeń rozluźniających
przeprowadzenie ćwiczeń polegających na projektowaniu i konstruowaniu
organizowanie wycieczek i zajęć w terenie
wprowadzanie fizycznego ruchu, np. ruchów Browna - uczniowie zderzają się ze sobą na określonej przestrzeni; rysowanie na boisku map szlaków handlowych i państw" (Alistair Smith "Przyśpieszone uczenie się w klasie").


Czytanie.

Wzrokowcy - lubią opisy; czasami przerywają czytanie, żeby zapatrzyć się w przestrzeń, koncentrują się intensywnie.
Słuchowcy - lubią dialog i rozmowę, sztuki teatralne, unikają długich opisów, nie zauważają ilustracji, poruszają ustami i czytają "po cichu".
Kinestetycy - bardziej zainteresowani utworami literackimi, w których akcja zaczyna się wartko toczyć od samego początku; wiercą się i poruszają podczas czytania, czytanie nie jest ich ulubionym zajęciem.

Ortografia.

Wzrokowcy - rozpoznają słowa, patrząc na nie; widzą układy słów.
Słuchowcy - rozpoznają słowa poprzez wymówienie poszczególnych głosek.
Kinestetycy - często mają trudności z ortografią, muszą napisać słowo, żeby "wyczuć" jak się pisze.

Pismo.

Wzrokowcy - przeważnie bardzo czyste i czytelne zwłaszcza w młodym wieku; prawidłowe odstępy i kształt liter, ważny jest ich wygląd.
Słuchowcy - mają początkowe trudności z nauką pisania; wykazują tendencje do nienaciskania pióra; często powtarzają głośno to, co napisali.
Kinestetycy - na początku uczą się pisać bardzo szybko; gdy litery i odległości między nimi ulegają zmniejszeniu, wyniki stają się gorsze.

Pamięć.

Wzrokowcy - pamiętają twarze, zapominają imiona; lubią zapisywać i robić notatki.
Słuchowcy - dobrze zapamiętują imiona, zapominają twarze; zapamiętanie następuje przez głośne powtarzanie materiału.
Kinestetycy
- najlepiej pamiętają to, co wykonali, a nie to, co usłyszeli lub zobaczyli.

Wyobraźnia.

Wzrokowcy - mają niezwykle bujną wyobraźnię, formułują myśli w postaci obrazów przedstawionych w najdrobniejszych szczegółach.
Słuchowcy - myślą w słowach i dźwiękach, wymawiają po cichu, nie zwracają uwagi na szczegóły.
Kinestetycy - wyobrażanie i fantazje są mało istotne; powstające wyobrażenia odbywają się przy akompaniamencie ruchu.

Koncentracja.

Wzrokowcy - generalnie rzecz biorąc nie są świadomi odgłosów, koncentrację zburzy im nieporządek lub ruch.
Słuchowcy
- łatwo tracą koncentrację z powodu hałasów i dźwięków.
Kinestetycy - nie rejestrują wizualnej i słuchowej prezentacji, żeby utrzymać koncentrację, często zmieniają pozycję i poruszają się.

Rozwiązywanie problemów.


Wzrokowcy - przemyślane i z góry zaplanowane; często zapisują myśli i robią listy.
Słuchowcy - wymawiają po cichu słowa, rozmawiają ze sobą i innymi, "głośno myślą".
Kinestetycy - najlepiej myślą będąc w ruchu; impulsywni; szukają rozwiązań problemów w trakcie aktywności fizycznej.

Zachowanie w okresach mało aktywnych.

Wzrokowcy - wpatrują się, często są zapatrzeni w dal; rysują; znajdują sobie coś do oglądania.
Słuchowcy - nucą; rozmawiają ze sobą lub innymi.
Kinestetycy - wiercą się, zmieniają często pozycję; znajdują coś do trzymania.

Zachowanie w nowych sytuacjach.

Wzrokowcy - dokładnie się przyglądają i badają sytuację.
Słuchowcy - rozmawiają o sytuacji; rozważają po cichu lub na głos wszystkie za i przeciw.
Kinestetycy - próbują manipulować, dotykać, przestawiać, wyczuwać.

Stan emocjonalny.

Wzrokowcy - w dużej mierze zamknięci w sobie; kiedy są źli "zabili by wzrokiem"; łatwo płaczą; uśmiechnięci, kiedy są w dobrym humorze; ekspresyjna twarz.
Słuchowcy - lubią się wypowiadać, kiedy są w dobrym , jak i złym humorze; często wybuchają krótko trwającymi potokami słów; wyrażają stan emocjonalny poprzez ton i tembr głosu.
Kinestetycy - podskakują w zadowoleniu; lubią się przytulać, dotykać, kiedy są w dobrym humorze; potrafią tupać, szturchać, kiedy są źli.
Komunikowanie się.

Wzrokowcy - cisi, nie lubią dużo mówić; tracą koncentrację i cierpliwość, kiedy wymagane są dłuższe okresy słuchania; często niefortunnie dobierają słowa, opisują bez dodatkowych upiększeń; używają słów takich jak: patrz, zobacz, widzisz, itp.
Słuchowcy - lubią słuchać, ale nigdy nie mogą doczekać się, żeby wtrącić swoje zdanie; używają długich powtarzających się opisów; lubią słuchać wykładów; używają często takich słów jak: słuchaj, brzmi, mówię.
Kinestetycy - gestykulują podczas mówienia i słuchania; nie są dobrymi słuchaczami; stoją blisko osoby, z którą rozmawiają; szybko tracą zainteresowanie podczas dłuższych okresów słuchania; używają takich słów, jak np. brać, trzymać, itp.

Wygląd zewnętrzny.

Wzrokowcy - bardzo schludni, lubią porządek.
Słuchowcy - dobrane, dopasowane ubranie nie jest priorytetem.
Kinestetycy - schludni, ale szybko bywaja wymiętoszeni.

Reakcja na sztukę.

Wzrokowcy - nie reagują specjalnie na muzykę; wolą sztukę wizualną, jak malarstwo, grafika czy rzeźba; rzadko wypowiadają się na ten temat w słowach, ale mogą być głęboko wzruszeni, patrząc na dzieło sztuki; koncentrują się na szczegółach raczej niż na całości.
Słuchowcy - wolą muzykę, sztuka wizualna mniej ich porusza, ale są zawsze gotowi do dyskusji; gubią ważne detale, lecz potrafią docenić dzieło jako całość; wolą mówić i dyskutować o dziele sztuki niż je oglądać.
Kinestetycy
- reagują na muzykę ruchem; wolą rzeźbę niż muzykę czy malarstwo; lubią dotykać rzeźb i obrazów; bardzo niewiele dyskutują na temat sztuki.